mama worden

Vanaf 2001 wist ik al dat ik ooit en het liefste zo snel mogelijk moeder wilde worden. Helaas was mijn toenmalige vriend bij me weggegaan. Ik heb er vreselijk veel verdriet van gehad en toen ik ongesteld werd heb ik tranen met tuiten gehuild. Ik was 25 jaar en de kans op een kindje was voorlopig verkeken. Toen ik 28 was ontmoette ik mijn huidige vriend. We pasten prachtig bij elkaar en samen konden we de wereld aan. Hij liet me zingen van vreugde en het was een genot om elkaar elke dag te zien. Hij had prachtig haar en een kind van ons zou hopelijk datzelfde haar krijgen. Maar dat kindje kwam er niet. We probeerden elke maand zwanger te worden. De vonken spatten er vanaf in bed maar zwanger werd ik niet. En nee,op vakantie gaan of er niet aan denken werkte ook niet. Uiteindelijk zijn we toch naar het ziekenhuis gegaan. Ik kwam in de MMM,de medische mallemolen zoals dat heet. Elke avond moet ik mezelf injecties geven. Ik heb een vreselijke operatie gehad waardoor ik een week dubbelgebogen van de pijn heb gelopen. De hormonen maken een draak van me. Behandeling na behandeling mislukt en toch kan ik de moed niet opgeven. Elke vrouw in mijn omgeving schijnt in een jaar zwanger te kunnen worden maar mijn lijdensweg duurt maar voort. Af en toe laat ik mijn trollbeads kralen door mijn handen glijden. Troosten kunnen ze niet maar ze zijn er voor me. Net zoals mijn lieve katten en de wereld om me heen.